Ağrı’da İki Doktorun Kavgası Sağlık Camiasını Derinden Sarstı!

Ağrı Devlet Hastanesi Başhekim Vekili Ö.D. ile aynı hastanede Radyoloji Uzmanı olarak görev yapan M.M. arasında çıkan tartışma kavgaya dönüştü. Kavgada Başhekim Vekilinin kolu kırılırken, Ö.D’nin emri ile yaklaşık 15 güvenlik görevlisi tarafından darp edildiği iddia edilen Dr. M.M ise tedavi altına alındı. Her iki doktor da birbirinden şikayetçi oldu.

Dr. Ramazan Avşar’ın Hukuk Zaferi! İki Hasta yakınına para ve hapis cezası!

• Kayseri’de doktoru isteğini yerine getirmediği gerekçesiyle hakaret edip, darbeden kişi 1 yıl 3 ay hapis cezasına çarptırıldı. Aynı doktora hakaret eden başka bir kişi de 7 bin lira para cezası aldı

ASİSTAN DOKTORA DOÇENT DAYAĞI

Isparta Süleyman Demirel Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi’nde (SDÜ) vazife yapan asistan hekim 30 yaşındaki Necati U.H., kulağına vurduğunu iddia ettiği aynı hastanede görevli Doç. Dr. Ö.İ. hakkında şikayetçi oldu

sparta Süleyman Demirel Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi’nde (SDÜ) vazife yapan asistan hekim 30 yaşındaki Necati U.H., kulağına vurduğunu iddia ettiği aynı hastanede görevli Doç. Dr. Ö.İ. hakkında şikayetçi oldu

Maltepe Üniversitesi Tıp Fakültesi’nden mezun olduktan sonra 2014 yılında uzmanlık eğitimi için SDÜ’de göreve başlayan asistan hekim Necati U.H., dün aynı bölümde beyin ve sinir cerrahisi uzmanı olarak vazife yapan Doç. Dr. Ö.İ.’nin kendisini vurduğunu iddia etti. Aynı hastanenin kulak burun boğaz servisinde tedaviye alınan asistan hekim Necati U.H.’ye kulaktaki ani darbeye bağlı gelişen travma ve kulakta çınlama teşhisi konuldu.

‘SOL ELİYLE KULAĞIMA VURDU’

Tedavisine devam edilen asistan hekim Necati U.H., olayın dün nöbet sırasında Doç. Dr. Ö.İ.’nin de bulunduğu asistan hekim odasında yaşandığını belirterek, “Anabilim Dalı başkanımızla telefon görüşmemiz oldu. Telefonu kapattıktan sonra kendisi bana sinirlenerek, ‘Benim yanımdayken o hocayla konuşmana izin vermiyorum’ diyerek sol eliyle kulağıma doğru vurdu. Ben bir şey yapmak istemedim. Haklıyken haksız duruma düşmek istemedim. Dekanlığa yazımızı yazdık gönderdik. Her iki tarafın da karşı iddiaları olacaktır. Hukuk, hak sistemimizin vereceği karar neticesinde umarım bir netlik kazanır. Benim gibi başka hekim arkadaşlarımın darba veya mobbinge maruz kalmamalarını istiyorum” dedi.

‘MESLEKTAŞINIZ BUNU YAPIYOR’

Olayın kendisini çok üzdüğü aktaran Necati U.H., “Bu hadise başka arkadaşlarımızı da eminim üzmüştür. Hasta yakınlarının bu şekilde girişimlerine şahit oluyoruz fakat en yakınınız, meslektaşınız bunu yapıyor. Bu nereye kadar devam edecek böyle bilemiyorum. Bu çok üzücü bir vaziyet. Bu şekilde bir darba maruz kalmak beni üzdü. Bu hadise sonrası maddi manevi zarardayım. Bu şekilde çalışmam olası değil. Psikolojim bozuldu” diye konuştu.

‘HEKİMLİĞİ AİLEMDEN ÖĞRENDİM’

Olayla ilgili şikayetçi olduğunu kaydeden asistan hekim Necati U.H., şöyle devam etti:

“Hasta yakınlarından darp girişimini daimi duyuyoruz. Bu zamana kadar hiç kimse böyle bir girişimde bulunmadı. Hep hastalara lüzumlu itinayı göstererek onlara yardımcı olmaya çalışıyorum. Hekimlik mesleğini ailem sayesinde öğrendim. Babaannem, babam ve kardeşim doktordur.”

Doç. Dr. Ö.İ. ise hastane yönetimiyle konuşmadan açıklama yapmak istemediğini kaydetti.

kaynak: Aktif medya

Bu mesleği neden yapıyorum?

Türkiye’de kadın olmak zaten zor, kadınların sorunlarına en yakından şahit olan bir kadın hekim olarak kaleme aldım bunları;

Kadınların dertlerine bir nebze çare olmak yetiyordu çoğu zaman. Ama eşlerinden gördükleri şiddeti gördükçe o şiddetin hekimlere yansımasına birebir yaşadıkça daha çok anladım onları. Daha çok sordum kendime! #DrAynurDağdemir’de sormuştur eminim kendine çoğu zaman. Ve kadına şiddeti önleyeceğim derken kendi canından oldu. Hastanenin 5. Katına bıçakla çıkabilen bir erkek müsveddesi tarafından kalbinden bıçaklandı.

Daha önce paylaştığım yazı ile anmak istiyorum meslektaşımızı bir gün içerisinde bir kadın doğumcu neler ile karşılaşıyor, neyin çabasını veriyor anlayalım diye;

Sabah 06:00.. yollar boştu yetişebildim hastaneye.. şimdi bir kahve içip vizitleri hazırlayayım.

06:15.. Doğumhane çok dolu. Geceki ekip iyi çalışmış anlaşılan. Daha doğum için bekleyen 3 hasta var doğumhanede .. bir muayene edelim bakalım..

ilk gebe 5 cm, biraz bekleyebilir bu.. ikincisi 3 cm.. sonuncusu tam açık olmuş.. doğurtup öyle başlayayım vizite bari..

06:45.. Doğum oldu.. anne iyi bebek iyi.. mesleğimin en güzel anı..
servise geçip vizitleri hazırlayayım..

07:00- doğum servisindeki ilk hasta gebelik şekeri olan hasta.. hımm.. şekerleri pekte iyi gitmiyor. buna bağlı bebek iyilik halinden de emin olamadım. ileri değerlendirme yapalım. hastaya aç kalmasını söyleyeyim bari..

07:15.. ikinci hasta anne adayı 39 yaşında ileri kalp hastalığı var. Kardiyoloji  hekimleri gebeliği yasaklamış aslında. 34 haftalık gebe.. Anne adayı solunum sıkıntısından düz yatamıyor. oturur vaziyette yatıyor. ”Bu bebeği sen mi istedin?” diyorum.. ” Hayır, doktor hanım. Ben çocuk istemedim, zaten 3 tane var şükür. Bunu eşim istedi.” diyor hasta. ”şimdilik bebek iyi, ama sen iyi olacak mısın bakalım. Kardiyoloji hekimleri ile durumunu konuşalım” diyorum.

07:20 sonraki yatakta dün benim yatırdığım 14 yaşında gebe bir hasta var; 12 haftalık gebe. Çocuğun o kadar güzel gözleri var ki.. O gözlere dün bakamamıştım. Babasının arkadaşı tecavüz etmiş kızımıza..
nasılsın diyorum, cevap yok. Ağrın var mı sancıların olmazsa seni kurtaramayız diyorum bu durumdan.. yine cevap yok, ama yüzünden anlıyorum; ağrı geliyor ara sıra..

Diğer yatak vizitleri bitince doğumhaneye dönüyorum. Doğum için bekleyen gebeleri tekrar değerlendiriyorum.. gebenin birinde bebek kalp atımlarının hafif düştüğünü tespit ediyorum, sezaryene almak istediğimi belirtiyorum anneye.. bebeğin sıkıntıda. ben bilmem eşimle konuşun diyor. Ülkemin acı gerçekleri kadınlar kendi bedenleri üzerine tek başına karar alamıyor ne yazık ki. Eşin nerede, diye soruyorum gebeciğe.. Eşi evdeymiş. Kaldıramamışlar.. telefonu da açmıyormuş. nasıl bekleriz, böyle devam ederse bebeği kaybetme riskimiz var diyorum. ben karar veremem diyor. elim ayağım birbirine dolaşıyor. kendisi izin vermeden ameliyata da alamıyorum. yakınlarını aramaya çalışıyorum . Kaynanası var kapıda. Ona diyorum eşine ulaşma şansımız yok mu? anlatıyorum durumu. Kadın çaresiz. Ne uygunsa onu yapın diyor hocam.  Dönüyorum tekrar gebeciğe.. Bak kızım diyorum seni ameliyata almamız lazım. bebeğin ölecek yoksa yakınların ile konuştum. eşin telefonu açmıyor. Bu durumda karar vermek sana düşüyor. zaman kaybetmememiz lazım.  ” peki.. ” diyor kadın. ameliyata bir an evvel çıkarıp çocuğu doğurtuyoruz. İlk başta biraz ses çıkarmıyor. korkuyorum. hayata baştan böyle başlaması içimi yakıyor bu çocuğun. sonra Allahtan çocuk doktorları müdahale ediyor. pespembe oluyor.. küçücük bir kız çocuğu.. ağlıyor.. ameliyathane onun çığlıkları ile dolarken.. rahatlıyoruz..

sonra tekrar doğumhaneye iniyoruz.. Sonraki gebemizde doğurdu doğuracak.. kadına bütün gücüyle ıkınmasını söylüyorum. ıkınıyor. bir erkek bebek dünyaya geliyor.

12:00 poliklinikten yatan gebeleri değerlendirmem lazım, diyip ağzıma küçük bir ekemk içinde az biraz peynir atıyorum. açlığımı bastırır, nasılsa diye.
14 yaşındaki kızımızın biraz kanaması olduğu bilgisini alıyorum. muayeneye çağırıyorum. Atıyor sonunda. materyalleri savcılık genetik inceleme için istiyor. uygun şartlarda saklayıp polisleri bekliyoruz. kızımıza psikiyatri konsültasyonu istiyoruz.

kalp problemi olan gebenin solunum sıkıntısı artıyor. Kardiyoloji ile görüşüyoruz. bu gebelik böyle devam edemez diyor.. anneyi doğuma almamız lazım. Doğum riskli.. anne hayatı kaybedilebilir.. eşine ve kendisine açıklıyorum durumu.. kadın çocuklarını görmek istiyor. Eşi gidip getiriyor. çocukları ile vedalaşıyor önce anne..

sonra eşine bakıyor.. eşine hiçbir şey demiyor.. ben hazırım diyor doktor hanım. tamam diyorum. alıyoruz anneyi.. içeri girerken eşi geliyor yanıma.. Doktor diyor.. Eşime bir şey olursa senden bilirim.. Eşim yaşamalı diyor.. yoksa sonrasını sen düşün.. neyini ben düşünecekmişim demek istiyorum. ben bir annenin ölmesini istermiyim?

diyemiyorum..

susuyorum.. muhtemelen ameliyat masasında kalacak bir kadın için üzülmekten başka bir şey gelmiyor elimden..

saat: 17:25.. bu saati ömrüm boyunca unutamayacağım.. bebek sağlıklı bir şekilde doğuyor.. anne hemen sonrasında kalbinin durması ile kendinden geçiyor.. müdahale etmeye başlıyoruz. Bir taraftan anestezi ekibi, bir taraftan ben yaklaşık 50 dakika müdahale ediyoruz. yanıt vermiyor.. Anneyi kaybettiğimizi kabul edip olduğum yere yığılıyorum..

çocuğunu gördü öptü hiç olmazsa diyorum kendi kendime.. kokusunu aldı..

bu mesleği neden yapıyorum diyorum??

aşağıdan haber geliyor, plasenta previa (bebeğin eşi doğum yoluna yerleşmiş) kanamalı bir eski sezaryenli gebe yatıyor diyorlar.

ben çıkıp ölen annenin yakınlarına bilgi vermeye çalışıyorum.. baba yakama yapışıyor. güvenliği çağırmıştık. Güvenlik babayı alıyor..

ben ameliyathaneye çıkıyorum..

saat 21:00 .. Ameliyata girmeden aileye rahimin alınabileceğini söylüyorum. kanama durmazsa yapacağımız başka birşey yok diyorum. kaynana olmaz diyor.. o rahim alınırsa kadın olmaz artık.. biz napalım öyle gelini?

saat 22:00.. bebek sağlıklı bir şekilde çıkıyor.. ama annenin kanaması durmuyor. rahimi almak zorunda kalıyoruz.

saat 23:00 .. rahmini aldığımız için hastanın yakınları tepkili.. bütün sülale camı çerçeveyi indiriyor..

kendime soruyorum.. bu mesleği niye yapıyorum?

saat 02:00 … ortalık sakin.. bir kahve içeyim diyorum.. servite yatan şeker hastalığı olan gebenin şekerinin çok arttığı haberi geliyor.. insülin ile araya girilmesini söylüyorum. kan gazı alıyorum, idrar tahlili gönderiyorum.. NST’ye bağlıyorum..

kan gazı idrar normal.. ama bebek iyiyim demiyor NST’ye göre..

Acil ameliyat diyorum.. Tepki alacağımı düşünüyorum aileden..

Aile her şeyi bana bırakıyor.. Siz ne derseniz o diyor hocam..
Saat 04:30.. anne de bebek te sağlıklı bir şekilde odalarında uyuyor..

içim rahatlıyor.. kahve de içememişim.. gözlerim oturduğum taburede kapanıyor..

06:00.. sabah oluyor.. ben hala işlerimi halletmeye çalışıyorum.. yarım saat ya uyumuşum ya uyumamaışım..

eve gitmek için hazırlanıyorum..

eve giderken kendime yine soruyorum…

Sahi.. ”ben neden bu mesleği yapıyorum?”

kaynak: Dr. Kubra IRMAK

Bu sefer “Sağlıkta Terör” Hacettepe’de…

Dün akşam Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi (HÜTF) Hastanesi İç Hastalıkları Yoğun Bakım servisinde yaşamını yitiren bir hastanın yakınları servisteki sağlık emekçilerine küfürlerle ve hakaretlerle saldırdı. Saldırıda sağlıkçılar kendilerini bir odaya kilitleyerek korurlarken saldırganlar etrafa saldırarak servisin camlarını kırdılar.

  

Sağlık emekçilerine “Sizi öldüreceğiz, bıçaklayacağız” şeklinde tehditlerde bulunan saldırganlardan şikayetçi olan çalışanlar polisin “Yasları var, gözaltına alamayız” yanıtıyla karşılaştılar.
Bugün öğlen saatlerinde Ankara Tabip Odası (ATO) , Sağlık ve Sosyal Hizmet Emekçileri Sendikası ve HÜTF emekçileri yaşanan olayı protesto etmek amacıyla HÜTF İç Hastalıkları binası önünde toplandılar.
Basın açıklamasında konuşan ATO Başkanı Dr. Çetin Atasoy, “Sağlık Bakanı’na ve İçişleri Bakanı’na sesleniyoruz. Ankara’nın göbeğinde Hacettepe’ye saldırıyorlar. Neredesiniz? Şiddete alışamıyoruz, alışmayacağız, alışılmasına izin vermeyeceğiz. Kanıksayıp susmayacağız. Şiddetten sorumlu bellediğimiz politikalarla mücadele etmeye, bu politikaları sağlık emekçilerinin kanı ve canı pahasına sürdürenlerden hesap sormaya devam edeceğiz. Halkımızı bize karşı kışkırtmayın. Biz halkımızın yanındayız, herkese sağlık, güvenceli gelecek istedik, isteyeceğiz. Ölümlerde bir kuru başsağlığı değil sizden beklediğimiz. Şiddeti önleyin, ölümü gelmeden önleyin. Beceremeyecekseniz, biz yine öleceksek, gidin, o sağlıkta yıkım projenizi, sağlıkçıya ölüm projenizi alın ve gidin.” ifadelerini kullandı.
Eylemde ayrıca Türk İç Hastalıkları Uzmanlık Derneği Yönetim Kurulu üyesi Dr. Mine Durusu Tanrıöver ve Türk Toraks Derneği Yönetim Kurulu üyesi Dr. Fuat Kalyoncu da söz alarak sağlıktaki şiddet olaylarının sona ermesi gerektiğini, yetkililerin gerekli önlemleri almadığını, can güvenlikleri olmadan sağlık emekçilerinin hastaların sağlıklarını koruyamayacaklarını belirtti.
Eyleme hastalar ve hasta yakınlarının da alkışlarla destek verdiği görüldü.

Kaynak: HaberSol

KENDİSİNE GÖRE Gerekli Testleri Yapmayan Doktoru Tehdit Eden Hasta Yakınına 5 Ay Hapis!

Bakırköy Dr. Sadi Konuk Eğitim Araştırma Hastanesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Acil Servisi’ görev yapan ve o dönem 5 aylık hamile olan Çocuk Doktoru Ceren Hasanoğlu, çocuğuna gerekli testlerin yapılmadığını iddia eden baba tarafından tehdit edilerek darp edilmeye çalışıldı. Hamile doktor yaşadığı olayın ardından şüpheliye dava açtı. İki gün önce sonuçlanan dava sonucuna göre “Hastaneyi yakarım, sizi keserim” şeklinde tehdit eden şahıs 5 ay hapis ve tazminat cezasına çarptırıldı. 

Cengiz TAŞÇI değerlendirdi: Sağlıkta Dönüşüm ve Performans Sistemi

Bu menfur saldırıdan sonra performans sistemini ayrıntılı anlatmak zorunlu oldu. Bildiğiniz gibi taklit ettiğimiz sağlık sistemi hastaneye ve doktora ulaşmanın zor olduğu bu nedenle ciddi mağduriyetler yaratan ve bizim de eskiden uyguladığımız Avrupa sistemi değil, Amerikan sağlık sistemi: Yani “hastaneye çabuk erişim, doktora ulaşmayan kalmasın” sistemi.. Yani performans sistemi. Peki, kimler performans yapıyor:

 

1-Hasta performans yapıyor: En ufak şikayetinde doktora koşuyor. Doktor eski doktor değil, hasta da eski hasta değil. Doktorundan kendisini muayene ettikten sonra bazı istekleri oluyor. Kimisi iğne istiyor, kimisi ilaç.. Kimi beni yatır diyor, kimi beni kaldır gönder. Sistemde herşey biraz mümkün. Hasta bu yeni interaktif ilişkiden pek mutlu oluyor. Doktorun izini sürüyor, adeta hasta doktor bağımlısı oluyor. Bu muhabbet hastanın kafasında öyle ilerliyor ki; acil olmadığı halde gündüz işleri aksamasın diye gece acile başvuruyor. Bir yandan cep telefonu kulağında hattın öteki ucuna laf yetiştirirken günlük işlerinden kopmadan muayene olmak istiyor. Özel interaktif iletişimi acil serviste de bekliyor. Acil serviste yoğunluktan bu muameleyi göremeyince, doktora senin gibi 50 tane işçi çalışıyor benim yanımda diye caka satıyor, efeleniyor.

 

Yeter ki hasta doktora ulaşsın diye akşam poliklinikleri organize ediliyor. Tüm bunları bir organizasyon içinde idare edecek sevk zinciri de kırılınca hasta istediği doktora başvurma zevkine erişmiş oluyor. Gerekirse ÜSYE için tıp fakültesine başvuruyor, profesöre muayene oluyor. Ancak sağlık sistemine ve hekimlere güvensizlik o kadar hat safhaya varıyor ki bir süre sonra hasta daha fazla performans yaparak hekim hekim dolaşıyor.

 

Bu ilişki doktorlar arasında bilimsel olmayan kategoriler (özel hastane doktoru, devlet hastanesi doktoru ve üniversite hocası) ortaya çıkarıyor. Hastalar para durumuna ve istediği ilişki kategorisine göre seçim yapıyor. Hasta özel hastaneye gidiyor, özel hizmet almak için. Orada paşalar gibi ağırlanmak istiyor. Otel müşterisi gibi. Yoksa ne biçim özel hastane burası diye başlayıveriyor. Devlet hastanesinde biraz daha tahammül gerektiğini biliyor. Ancak o kadar hasta var ki, beklediği her saniyeyi hekimden biliyor adeta. Ya kendi arasında sıra kavgası yapıyor, ya da hekimle sistem kavgası. Kimi hastalar doktorların içine düşürüldüğü bu pecmurde sağlık sisteminin doktoru da mağdur ettiğini, doktorun hastaya yetişmek için ne emek harcadığını biliyor. Müteşekkir oluyor. Kimi hastalar bu doktor kısmıyla dalaşılmaz diye erteliyor söyleyeceklerini. Kimi dışarda küfrediyor, doktorun öldürülmesine icazet veriyor, bunları boşuna öldürmüyorlar diye hırlıyor.

 

Burada kısaca hasta dediğimiz insanların ekonomik durumuna göre de bir değerlendirme yapmak gerekir. Parası olana tüm kapılar önceden de açıktı, şimdi de ardına kadar açılıyor, en ileri teknolojiler önüne seriliyor. Ancak bu onları da sağlık öznesi hasta/mağdur olmaktan kurtaramıyor. Kanımca zengin olmak, üstelik daha fazla sağlıklı olmayı isteyen bir zengin olmak, sistemin girdabına katılmayı kolaylaştırdığı için fakir olmaktan çok daha yüksek riskler içeriyor. Paranla rezil olmak dedikleri şeyler; memeler patlıyor, yanaklar dümbelek, dudaklar şişik, burun delikleri fora, mimik ve jestlerini kaybetmiş yaşayan ölü görüntüsüne sahip mumya tipi insan görüntüleri ortaya çıkıyor. Zenginler parasını sağlık için harcasın diye türlü yöntemler zorlanıyor. Eskisinden farklı olarak fukara da her an doktora ulaşabiliyor. Yeter ki hasta olsun, istekli olsun, zengin fakir farketmiyor. Sistem herkese uygun bir çözüm üretiyor.

 

O ünlü söz, “hasta sağlık sisteminin efendisidir” biçimine dönüşüyor. İşte sağlıkta dönüşümün anahtarı bu değişim. Hekimler hasta ve hastalıkların yönlendirilmesi ve toplum sağlığının korunmasındaki merkezi görevini bırakıyor. Temel yönlendirici “hasta” oluyor. Yani hastalar efendi, doktorlar hizmetkar oluyor bu sistemde. Ancak ne efendide bu durumun ağırlığını taşıyacak bilgi, beceri, nezaket; ne hizmet ile yükümlü hekimde uşak ruhu var. Aksine hekimlerimizin çoğu dünya ölçeğinde donanımlı iken, hastaların bir çoğu ortadoğu ülkesi insanı olmanın sorunları içinde, bireyselliğini tam kavramaktan uzak ergen psikolojisi ile hareket etme eğilimindeler. (Elbette her iki taraftan da istisnalar olduğu açıktır). Bu durumda ne hasta efendi olabilmeyi, ne de hekim uşak ruhlu bir hizmetkar olabilmeyi beceriyor. Afazik bir iletişim, bir kakafoni alıp başını gidiyor. Hekimler her gün bu tartışmaları yaşamak zorunda kalıyor. Günün sonunda hasta kazanıyor. Çünkü yeni efendi o. Çünkü hasta aynı zamanda bir müşteri ve müşteri velinimetimizdir. Acil serviste kulağında telefonla muayene olmak isteyene hekim ; “lütfen konuşmanızı bitirir misiniz”, diye uyarmasına rağmen konuşmaya devam eden hastanın yanından ayrıldığı için, doktora hakaret eden hasta bir de idareye başvurup doktorun kendisine bakmadığını iddia ederek davacı oluyor. Hekimin savunması isteniyor. Ne yazarsa yazsın ve olası bir mahkeme varsa sonuçlansın ya da sonuçlanmasın idare hekime kınama cezası veriyor. (Güya savsaklama cezası, ne şiş yansın ne kebap). Hekim uşak ruhlu olmadığından kınama cezası haksız diye ayrıca idare ile de mahkemelik oluyor. Bu iş böyle uzuyor. Herkes geriliyor.

 

Motive edilmiş (hasta olduğuna ikna edilmiş) sanal hastalar yanında, gerçek hastalar da oluyor elbette. Bu hastalar maalesef biraz sahipsiz kalıyor. Bunlar çok banal, çünkü sahiden hastalar! Bunlara genellikle pek kimse bakmak istemiyor. Özel hastaneler bu hastaları muayene edip bir an evvel daha büyük bir hastaneye sevk ediveriyorlar. SGK bu hastalar için fiks fiyat uygulaması yapıyor genellikle. Yani hastanın hastanede yattığı süre ve masraf kalemleri o hasta için hastaneye verilen fiks fiyattan, bir nevi hastanenin cebinden çıkıyor. Dolayısıyla bu hastalar hem zaman, hem para kaybı. Oysa sistem için zaman ve para çok önemli. Bunlar, hastanede uzun süre yatak işgal ediyorlar, çoğunlukla bir türlü iyileşmek bilmiyorlar. Üstelik de komplikasyon riskleri yüksek oluyor. Ötekilerin artmasıyla onlara verilen gerçek sağlık hizmeti aksamaya başlıyor. Bunlara ağırlık verilse ötekiler güceniyorlar. Bu gerçek hastalar, turnusol kağıdı gibi gerçek hastaneleri ve gerçek doktorları da ayırmaya yarıyor. Böyle bir hastanın peşine takılırsan tüm sistemi öğrenirsin.

 

Çoğunluğu müslüman bir toplum olmamıza ve hastalık da ölüm de Allah’tan gelir diye kabul ediliyor olmasına rağmen hastalara hastalıkları o kadar kolay söylenemiyor. O kadar ki, gerçek hastaların çoğu, hastalıklarını bilmeden tedaviyi kabul ediyorlar. Hasta yakınları önceden hekimin kapısını zorlayıp, biz söylemedik, aman ha doktorum siz de söylemeyin diye hekimi uyarıyorlar. Durumu hastasına iletmişse hekim suçlanıyor, dangadank yüzüne söyledi diye.. Yani hekim hastasını bilgilendirme hakkından, hasta da hastalığını öğrenme hakkından mahrum kalıyor. Karşılıklı bir görmezden gelme (hayatımızın bir çok aşamasında var bu) konusunda sessizce anlaşılıyor. Sorun saklanınca sorunun yol açtığı / açabileceği komplikasyonları anlatmak, hasta için anlamak, hasta yakını için de tolere edebilmek gittikçe zorlaşıyor. Bir Marianna dizisi başlıyor. Hasta huzursuz, hasta yakını gergin, hekim kaygılı… Hekim cinayetlerinin arkasında da genellikle böyle bir gerçek hasta oluyor. Özellikle kanser tanısı tüm makul algılama ve uygulamaları altüst ediyor. Hasta ölünce hasta yakını, tüm hıncını onu bütün zorluklarına rağmen tedavi etmeye çalışan hekime yöneltiyor. Onu hunharca öldürebiliyor.

 

Ülkemizde bir deyiş var: “Kör ölür badem gözlü olur” diye. Yani “Kadrini seng-i musallada biliriz” biz, insanımızın… Son maratonda olanca katkı sağlarlarsa vicdanlarını rahat ettirecekleri düşüncesiyle olsa gerek, kimi insanlarımız gerçek hayatta değerini bilmedikleri yakınlarına aşırı ve çoğu zaman da samimiyetsiz bir alaka gösteriyorlar hayatının son dönemecinde. Ölüm gibi kötü sonuçlar ortaya çıkınca da öfke nöbetleri ile karışık çökkünlük krizine giriyorlar. Buradaki sıkıntıyı oldum olası anlamış değilim. Gayri yasal bir tarikata ait kaçak bir yurt binası yıkılan ve çocukları ölen aileler, her şey Allah’tan diye konuyu tevekkül içinde algılarken, hastası ölen insanlara bir deterministik bilinç geliyor. Sigara içmeye son ana kadar devam eden hastanın akciğer kanserinden ölmesine yakınları inanamıyor. Bu ölümde ne kusurlar olabilir diye geriye dönük sorgulamaya girişiyorlar. Elbette merhumu ve kendilerini suçlamadan.

 

Hastaya sen efendisin deniyor, hasta da bunu çabucak benimsiyor, ama gerçekten hasta olunca meselenin ne olduğu çıkıyor ortaya.. Böyle bir kapitalist oyunu layıkıyla oynamaya, oyunu layıkıyla sonlandırmaya yetmiyor çoğu zaman insanlarımızın birikimi. Hastanın/hasta yakınının hastalık/ölüm ile sonuçlanan bir vaka karşısında bilinç altından tüm sosyolojik ve toplumsal defektlerimiz pırtlayıveriyor.

 

2- Doktor performans yapıyor: Tüm hastaların doktora ulaşabilmesi için doktorun da performans yapması gerekiyor. Bir doktor ortalama günde 60 ve üzerinde hasta görüyor. Buna muayene ediyor diyemeyiz. Ancak görüyor diyebiliriz. Elbette enspeksiyon (görerek muayene) da muayenenin önemli bir safhası. Bu safhadan daha ileri gitse doktorun performansı aksıyor. Muayenenin insan polikliniklerinde veteriner kliniklerinden daha az sürmesi bu nedenden. İlk safhasından sonra doktor aradaki açığı kapatmak için tahlil safhasına geçiyor. Böylece kendi performansını artırırken, hastane ve ulusal ve uluslararası sağlık ekonomisi performansına da katkı sağlamış oluyor.

 

Eskiler “Güneş girmeyen eve doktor girer” derlerdi. Bu atasözü koruyucu hekimliğe vurgu yapıyor, sağlığımızı nasıl korursak doktora daha az gerek olur konusunda düşünmemizi sağlıyordu. Sonra bu söz değişti “Hasta olan doktoru bulur” oldu. Güneş balçıkla sıvanmaz ya bu meselede sağlığı temsil eden güneş sıvandı. Daha da ileri gidersek diyebiliriz ki, “hasta girmeyen hastane iflah olmaz!” Aslında hasta ne kadar azsa hekimlerin o kadar yüksek ücret alması gerekirken tersi oldu. Hasta arttıkça hekimin performansı arttı. Koruyucu hekimlik hekimlerin görevi olmaktan çıkarıldı, Halk sağlığı anabilim dalında istatistikler arasına sıkıştırılan akademik bir uğraş haline getirildi.

 

Hekimin sağlığı tesis etmek ve hastalıkları önlemek görevi kalkınca “sağlık” kavramından çok “hastalık” kavramı öne çıktı. Öyle ki hastalıklar o kadar sendromlar halinde ortaya kondu ki, tartışmalı inceliklerine bakılırsa adeta hepimiz hastayız. Sağlıklı olmanın yollarından çok hastalıkla mücadelenin yollarını öğrenmeye başladık. Hastalık ve hasta öne çıkan kavramlar oldu. Hepimiz hastayız. Hepimiz mutlaka doktor görmeliyiz. Check-up yaptırmalıyız. İlaç içmeliyiz. Bir yandan reklamlarda toplumun en sevilen şarkıcılarını en kıvrak namelerle oynatıp, hamburger, kola, çips ve zararlı E kodlu bir dolu ürünü gıda diye pazarlıyorlar, dereleri, gölleri denizleri ve havayı kirletip çarpık şehirleşmeyi teşvik ediyorlar, plastik oyuncakları çocuklarla buluşturmaya çalışıyorlar, insanları hasta ediyorlar. Öte yandan insanlar sağlıksız diye tam gaz tedaviye çalışıyoruz. Burada bir yanlışlık yok mu? Bataklığı bırakıp sivrisinekle uğraşmak gibi. İnsan sağlığını bozan fakirlikten, onca iletişim cihazına rağmen iletişimsizlikten, yalnızlığa itilen ötekileştirilen insandan, hayatımızda doğayı sadece belgesel kanallardan seyredecek kadar doğa katliamı yapılmasından, temiz ve ucuz sudan, gıda teröründen, çarpık sanayileşmeden, işsizlikten, fırsat eşitsizliğinden, emeğinin hakkını alamamaktan, toplumsal ve yönetimsel faşizmden, şiddetten ve her yerde yaygınlaşan şiddet dilinden bahseden yok. Oysa Dünya Sağlık Örgütü (WHO) sağlığı ” fiziksel, psikolojik ve ekonomik tam bir iyilik hali diye tanımlıyor”. Biz ise sadece sendromları tedavi ediyoruz. Koruyucu hekimlik çalışması olarak herkese mutlaka check-up yaptırın türünden uyarılarda bulunuyoruz. Check-up kendi ekonomik maliyetinin yanısıra bir de ortaya çıkardığı uyduruk hastalıkların tedavisine zorluyor insanları. Gereksiz ameliyatlar. Gereksiz tedaviler. Hızlı büyüsün diye haplanan civcivler gibi her gün hepimiz haplanmaya zorlanıyoruz. Bir hesaba göre 2020’ye dek operasyon geçirmeyecek kimse kalmayacak. Bu büyük sistemin bir parçası aslında; kolaya, hamburgere, bankalara, özel okullara, hastanelere, ilaçlara müptela olmanın altında yatan sebep çoğunlukla aynı…

 

İşte doktor performansın burasında. Hastayı hastalığı tanımlıyor. Mümkünse interaktif bir iletişim içinde onun isteklerini de gözönünde bulundurarak en yeni teknolojileri kullanarak tedavi ediyor. Sağlık ekonomisinin diğer bileşenleri (SB, SGK, özel-tüzel hastaneler, uluslararsı firmalar) hastayı merkeze oturtmakla birlikte, doktorun kulağına “bizim için merkezde asıl siz varsınız” diye fısıldıyorlar. Hasta ile hekimi buluşturma gayretindeki mevzubahis bileşenler, hastaya usulünce hasta olmayı hekime de usulünce hekim olmayı öğretmeye çalışıyorlar. Sonuçta buluşma gerçekleşiyor. İlginçtir, hekim de hasta bağımlısı oluyor. Çünkü bu bileşenler, bağımlılık yapsın diye hekimlere performans üzerinden para veriyorlar. Ne kadar hasta bakarsan o kadar ekmek yersin. Elbette kalite en önemli mesele olmaktan çıkıyor. Mesele ihalede kaç hasta var, bir ay içinde kaç hastaya baktın meselesine dönüşüyor. Her şey parametrik oluyor. Gerçek hekimlik Don Quishot’luk oluyor neredeyse.

 

Müşteri velinimetimiz olduğundan hasta hakları, tüketici hakları kavramları çarpıtılarak hekim aleyhine yasalar çıkarılıyor. İhtilaf durumunda sorunun nasıl çözüleceği tanımlanıyor. Bu durumda hekim hasta için en doğruyu seçmek yerine en risksiz olanı seçiyor. Defansif tıp doğuyor. Ancak eni sonu bu riskleri bir hekimin göğüslemesi gerekiyor ve genellikle de kabak maalesef o hekimin başında patlıyor.

 

Buraya kadar hasta doktora doktor da hastaya hasta oluyor. Hem iyi hem de kötü anlamda. Hasta-hekim buluşması arttıkça, hastanelerin ve uluslararası sağlık firmalarının performansı da artıyor.

 

3- Hastaneler performans yapıyor: Hastaların hekime ulaşabilmesi için mevcut hastaneler yetmiyor. Yeni hastaneler gerekiyor. Bunun için özel-tüzel hastaneler açılıyor. Kontrolsüz çoğalıyorlar. Ta ki para alarm verene dek.

 

Hastaların bağlı oldukları sosyal güvenlik şemsiyesi birleştirilirken, hizmet alacakları hastaneler başka türlü bir kategoriye ayrılıyor. Birinci sınıf hastaneler, ikinci ve üçüncü sınıf hastaneler. Bu neye göre belirleniyor. Performansa göre. Elbette hekim de bulunduğu hastanenin sınıfıyla ölçülüyor, değerlendiriliyor.

 

Özel hastanelerin çoğu hasta avutma merkezleri olarak çalışıyor. Para kazandıracak işler yapılıyor, para kaybettirecek gerçek hastalar sevkedilerek uygun triaj sağlanıyor. (Parasını devletten değil de, doğrudan hastadan alan, SGK’ya tam bağımlı olmayan güçlü hastaneleri bu durumun dışında tutmak gerekebilir. Sanırım onlar ayrı bir kategoriyi hakediyorlar).

 

Özel ve tüzel hastaneler hasta ve hekimin buluşmasından performans sağlıyor. Tahliller, görüntülemeler ne kadar çok yapılırsa hastanelerin performansı da o kadar artıyor. Hastaneler bir tür sağlık AVM’si gibi, Siemens, GE, Philips, Bayer vs. nin ürünlerinin pazarlandığı ve halkın sağlığı üzerinden performans yapılan yerler oluyor.

 

4-Politikacı performans yapıyor: Politikacılar bundan en çok faydalanan grubu oluşturuyorlar. Bir kere gerçekten eski usul hastanın hekime ulaşamama sorunu ortadan kalkıyor (eski sistem de asla savunulamaz!). Politikacılar, hastaları hekimle buluşturuyorlar. Hastalar diğer adıyla seçmenler bundan mutlu oluyorlar. Ancak bu gerçek anlamda bir sağlık buluşması olmuyor maalesef. Veriler bu buluşmadan sağlık fışkırmadığını gösteriyor. Herkes bu buluşmadan farklı beklentiler ediniyor, beklentilere göre de yeni sorunlar ortaya çıkıyor. Sonuçta politikacı, ben size doktoru getirdim hatta ayağınıza getirdim diye övünüyor. Mutlu seçmenler de politikacıların gücüne güç katıyorlar. Politikacılar buradaki seçmen çoğunluğuyla yetinmiyor muhtemelen. Sağlık ekonomisi rantı da paylaşılıyor. Yeni yerel tedarikçiler ortaya çıkıyor. Politikacılara bir özgüven yerleşince, hekimlere parmak sallamaya başlıyorlar:

-“Doktor efendi dönemi bitti.”

 

Bu durum seçmeni çok mutlu ediyor. Çünkü dönem Seçmen Efendi dönemi.. “Beni Türk hekimlerine emanet ediniz” dönemi tarihe karışıyor, şu dönem başlıyor: “Ben doktora iğne yaptırmam, doktorlar adamı felç ederler alimallah.”, ya da “Yabancı doktorları çağıracağız” ya da “Doktorların eli hastaların cebinde.” Bu söylemleri başbakan ve hatta çoğunlukla kendileri de hekim olan sağlık bakanları ifade ediyor. Tüm mesajları alıyor seçmen efendi. Hekimle buluşmasına artık bu mesajlarla geliyor. Durumdan memnun olmayan doktorlar (maalesef her durumda memnun birileri de vardır), ortaya çıkıp durumu eleştirince siyasetçi hemen yetişiyor: “Paracı doktorlar gürültü yapıyor.” Böylece seçmen efendiyi iyice gazlıyorlar. Doktorları tam olarak gözden düşürdü mü siyasetçi, seçmene hayatını bağışlamış ona sağlıklar arasından sağlık bağışlamış gibi oluyor. Hasta bu laflarla aşılanıyor ama bunlar maalesef bağışıklık sistemine pek bir yarar sağlamıyor. Nitekim seçmen efendi hastalanmaya devam ediyor. Hasta efendi hastalandıkça bir külhanbeyi edasıyla politikacının uzun süredir itibarsızlaştırdığı doktora ulaşıyor, gerekirse ona efeleniyor. Hatta kızarsa öldürüyor. Yine bir doktoru halletmişler diyen konuşmacıyı düzeltmeye bile gerek duymuyor hekim sağlık bakanı. Politikacılar hastane sahibi olmaya çalışıyorlar. Bir yandan da daha çok seçmen sahibi.

 

5- Ulusal ve uluslararası sağlık firmaları performans yapıyor. Tahliller, filmler, girişimler, operasyonlar, ilaçlar.. Herşeyin bedeli var. Sağlıkta doktordan başka ciddi bir yerli ürünümüz olmadığından tüm bunlar GE, Siemens, Philips, Abbott, Astra Zeneca, Bayer vb. yabancı firmaların kasasını dolduruyor. Pay per performance. Bu durum memleket ekonomisine de pahalıya patlıyor. Devlet bu paranın altından kalkamayacağını anlayınca da, en başta efendi ilan ettiği hastaya pamuk eller cebe diyor. Milletin emeği, parası, enerjisi, sağlığı çoğunlukla bu yabancı firmalar zengin olsun diye harcanıp duruyor.

 

Herkesin aklında performans. Bir süre sonra hasta hekime hekim hastaya güvenmiyor. Hastanelerde sürekli bir kavga. Öldürülen hekim, darp edilen hemşire kavramı ile tanışıyoruz. Böylece sağlık ortamımız kirleniyor, dolayısıyla hepimiz kaybediyoruz. Bireyler sağlığını kaybediyor, toplum sağlığını kaybediyor..

 

Aşık Fakir’in hekimlerden istediği şu:

 

“Tabip sen elleme bu yaramı

Beni bu dertlere salanı getir

Kabul etmem bir gün eksik olursa

Benden bu ömrümü çalanı getir

Git ara bul getir, saçlarını yol getir

Yoksulun derdine dermanı getir,

Git ara bul getir, saçlarını yol getir…”

 

Hekim olarak halkın bizden beklediği sorumluluğun ne kadar büyük olduğuna bakar mısınız!.

CENGİZ TAŞÇI

Siz o Katile takılmayın..

Türkiye tembelliğin ve miskinliğin damga vurduğu; heyecan ve coşkunun yok düzeyinde olduğu genel seçime gün sayarken bir hekim sarsıldı! Son yıllarda giderek tırmanan hekime yönelik şiddetin silahlı ve öldürücü eli bir kez daha bir Göğüs Cerrahisi Uzmanı’nı aldı aramızdan!

Yöneticisi olduğum dönemde İzmir Tabip Odası’nın sanal ortamda yaptığı bir anket sonucunda her 2 hekimden birisinin şiddet deneyimi yaşadığını öğrenmiştik. İlerleyen sorularda şiddete uğrayan her iki hekimden birisinin fiziksel şiddet gördüğünü fark edince şaşkınlığımız katlanmıştı!

KATİLE TAKILIP KALMAMAK GEREK

Cinayetten sonra yakalanınca kameralara sırıtarak poz verebilen katile takılıp kalmamak gerek! Bu manzara bilindik meczup masallarından bir yenisinin dillendirilmesine son derece uygundur çünkü! Böyle durumlar öze yönelmenin önündeki tuzaklardan birisi olması bakımından da önemlidir!

Yine ankete dönersek, bir başka ilginç nokta katılımcıların ezici çoğunluğunun şiddetin yönetenlerden kaynaklandığı saptamasını yapmış olmalarıydı.

“Ben bu doktorlara iğne yaptırmam!” sözünün sahibi böyle iddialı olsa da o doktorlara ameliyat oldu ve şu anda devletin doruğunda! Kendisi çağdaş tıptan yararlanırken hekimleri hedefe koymuştu bile!

Şimdilerde adı, sanı duyulmayan önceki sağlık bakanı ise “Bu doktorlar paragözdür, ne verirsen ver gözleri doymaz!” incisiyle oturmuştu gündeme!

Bu gibi sözlerin havada uçuştuğu, her iki kişiden birinin oyunu aldığı kimselerin oluşturduğu iklim fazlasıyla sorumlu değil midir sağlık ortamında öldürmeye varan şiddetten? Çok daha kötüsü, bu olayların olağanlaşması ve sıradanlaşmış olması değil midir?

Çoğu zaman olduğu gibi saptama ve durumu ortaya koymada kusursuz olduğumuz söylenebilir.

PEKİ ÇÖZÜM NE

Bundan üç yıl önce, Gaziantep’te Dr. Ersin Arslan’ı aramızdan alan bıçaklı saldırıdan bu yana ortamda ve şiddet sıklığında bir şey değişti mi sorunua vereceğimiz yanıt ne yazık ki başımızı önümüze eğdirecek türdendir!

Bugünlerde sağlık çalışanları yine öfkeli, yine kabına sığmayan bir çağlayan gibi olacak! Yakalarımızdaki Ersin Arslan fotoğrafının yerini Kamil Furtun’unki  alacak!

HEDEFE KONAN AKIL VE BİLİMDİR

Oyavcısı seçilmişlerin söylemleri aracılığıyla hekimlerin hedef gösterilmesi ne yazık ki yalnızca tıp insanlarına özgü bir durum değil! Başka pek çok uğraş sahibi de benzer şekilde hedefe konuyor Yeni Türkiye’de! Fotoğrafın bütününe baktığımızda hedefe konanın gerçekte akıl ve bilim olduğunu görmemiz güç olmaz!

Örneğin, tıp alanında her geçen gün güç kazandırılan ve başbakan eşleri gözetimi ve desteğinde topluma sunulan “nebevi” sıfatlı tıp uygulamaları dikkatten kaçırılmamalı!

Böyle bir ortamda, çağdaş tıp anlayışının temsilcileri olan hekimlerin övülen değil sövülen, sevilen değil dövülen ve sayılan değil öldürülenler olmasına şaşırılmamalı!

Bu gibi durumlarda öfkelenmek, göz yaşartıcı söylemlerde bulunmak işin kolayıdır!

Hastalıkların doğaüstü yöntemlerle tedavi edilebildiği, otacılığın alıp başını gittiği, kupa çekmenin genel geçer yöntem olarak pazarlanabildiği bir ortamda hekime gerek var mı? Ya da içlerinden birinin eskilmesinde sakınca?

Hekimleri öldürmeye varan şiddetin sıradanlaştığı ortamda bir başka noktaya daha değinmeden geçilemez! O da, hekimlere saldırının özendirilmesiyle eşzamanlı olarak, akla ve bilime yönelik aşağılamanın Türkiye üzerinde oluşturduğu koyu gölgedir.

Tüm bu gerekçelerle, her bir yurttaşa olduğu gibi hekimlere de düşen görevler var! Doğru ve amaçlı eylemlerle saygınlıklarını geri kazanmak bunlardan birisi!

Bir başkası ise ülkenin genel iklimini değiştirmeye yönelik görevlerdir! Temsilcisi ve uygulamacısı oldukları tıp biliminin yanı sıra başka pek çok bilim alanını ve insan aklını özgürlüğe kavuşturmaksızın bu gibi saldırıların sonunun gelmesini beklemek düş görmeye eşdeğer bir durumdur!

Bu başarılmadıkça Yeni Türkiye’de ne hekimlere, ne hukukçulara, ne mühendislere, ne öğretmenlere, ne düşünürlere ve ne de başka değerli insanlara rahat verilmeyeceği kesindir!

TIBBIYELI OLMANIN TAM ZAMANI

Bir hekim olarak, hekimlere düşen görevi anımsatmam gerekirse Tıbbiyeli olmanın tam zamanıdır! Unutulmasın ki; Tıbbiyeli olmak hekim olmanın yanı sıra duyarlı olmanın da adıdır! O nedenledir ki; Tıbbiyeli Çanakkale’de toprağa düşmede, Bandırma Vapuru’a yolcu olmada, Sivas Kongresi’nde “ya İstiklal ya Ölüm” demede, ilk TBMM’de görev almada, Cumhuriyet’in kuruluşunda öne atılmada ve devrimlerin yaşama geçirilmesinde en önde olmuştur.

Bir kez daha ön alma göreviyle karşı karşıyadır Tıbbiyeli!

Hem kendisi, hem vatanı için!

Bunun için gereken tek şey sıradan değil sıradışı olmak! Kararlı, gözüpek ve atılgan bir tutum takınmak!

Samsun’da alçakça saldırı sonucu sonsuzluğa göçen sevgili Dr. Kamil FURTUN’un anısına saygıyla!

Tıbbiyeli ruhunu harekete geçirmesi dileğiyle….

Ceyhun Balcı

İzmir Tabip Odası 2014-2016 Dönemi TTB Kongre Delegesi

kaynak: ODA TV

Prof.Dr. Güler Bahadır: Hepimiz çok üzgün, öfkeli ve kaygılıyız

Hepimiz çok üzgün,öfkeli ve kaygılıyız.

Çünkü binlerce hastanın derdine çare bulan ve daha binlercesine çare olabilecek Dr. Kamil Furtun bir sosyopat tarafından katledildi.

Stj.Dr. Ezgi Çay: “O an dedim ki Allah’ım iyi ki Tıp Fakültesindeyim”

17 yaşımda Tıp fakültesine girdim. 23’ümde hekim oluyorum.Aradaki 6 koca yıl var ya , belki de bir insan ömrünün en genç, en güzel, en dinamik yılları koca koca kitaplar, ders notları, laboratuvar, staj dersleriyle geçiyor. Peki 23’ünden sonrası?